Το ATA είναι ένα πρότυπο διασύνδεσης για τη σύνδεση συσκευών αποθήκευσης, όπως μονάδες σκληρού δίσκου (HDD) και μονάδες στερεάς κατάστασης (SSD) σε έναν υπολογιστή. Αναπτύχθηκε αρχικά από την Western Digital, την Compaq και την IBM στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και από τότε έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε προσωπικούς υπολογιστές.
Οι μονάδες ATA χρησιμοποιούν παράλληλη διασύνδεση, πράγμα που σημαίνει ότι τα δεδομένα μεταφέρονται ένα bit τη φορά σε πολλά καλώδια. Αυτό μπορεί να περιορίσει την ταχύτητα μεταφοράς δεδομένων σε σύγκριση με νεότερες σειριακές διεπαφές όπως το SATA, αλλά οι μονάδες ATA εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως σε παλαιότερους υπολογιστές και συσκευές φιλικές προς τον προϋπολογισμό.
Υπάρχουν πολλές εκδόσεις του προτύπου ATA, καθεμία με τις δικές της βελτιώσεις και αυξημένες ταχύτητες μεταφοράς δεδομένων. Οι πιο κοινές εκδόσεις ATA περιλαμβάνουν:
* ATA-1 , γνωστό και ως IDE (Integrated Drive Electronics), υποστηρίζει μέγιστο ρυθμό μεταφοράς δεδομένων 16,6 megabit ανά δευτερόλεπτο (Mbps)
* ATA-2 υποστηρίζει μέγιστο ρυθμό μεταφοράς δεδομένων 33,3 Mbps
* ATA-3 , γνωστό και ως ATA/33, υποστηρίζει μέγιστο ρυθμό μεταφοράς δεδομένων 33,3 Mbps και εισαγάγει χαρακτηριστικά όπως Bus Master DMA και Ultra DMA
* ATA-4 , γνωστό και ως ATA/66, υποστηρίζει μέγιστο ρυθμό μεταφοράς δεδομένων 66,6 Mbps και έχει εισαγάγει χαρακτηριστικά όπως το PIO Mode 4 και το Ultra DMA Mode 2
* ATA-5 , γνωστό και ως ATA/100, υποστηρίζει μέγιστο ρυθμό μεταφοράς δεδομένων 100 Mbps και έχει εισαγάγει χαρακτηριστικά όπως το Ultra DMA Mode 3
Μετά το ATA-5, η διεπαφή Parallel ATA (PATA) αντικαταστάθηκε σταδιακά από τη Serial ATA (SATA), η οποία προσφέρει ταχύτερους ρυθμούς μεταφοράς δεδομένων και διάφορα άλλα πλεονεκτήματα. Οι μονάδες SATA χρησιμοποιούνται πλέον συνήθως σε σύγχρονους υπολογιστές.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα