Το μέγιστο μέγεθος ενός σκληρού δίσκου που χρησιμοποιεί PMR περιορίζεται από την πυκνότητα περιοχής, η οποία αναφέρεται στην ποσότητα των δεδομένων που μπορούν να αποθηκευτούν σε μια δεδομένη περιοχή. Η πυκνότητα της περιοχής καθορίζεται από το μέγεθος των μαγνητικών περιοχών και την απόσταση μεταξύ τους. Καθώς η τεχνολογία προχωρά, η πυκνότητα της περιοχής αυξάνεται, επιτρέποντας την αποθήκευση περισσότερων δεδομένων στην ίδια πλάκα δίσκου.
Επί του παρόντος, η υψηλότερη πυκνότητα επιφάνειας που επιτυγχάνεται σε εμπορικούς σκληρούς δίσκους PMR είναι περίπου 2 terabit ανά τετραγωνική ίντσα (Tbpsi). Αυτό σημαίνει ότι 2 τρισεκατομμύρια bit δεδομένων μπορούν να αποθηκευτούν σε μια περιοχή μιας τετραγωνικής ίντσας. Υποθέτοντας ένα τυπικό μέγεθος δίσκου 3,5 ιντσών, ένας σκληρός δίσκος που χρησιμοποιεί αυτήν την πυκνότητα περιοχής θα μπορούσε θεωρητικά να αποθηκεύσει έως και 24 terabyte (TB) δεδομένων ανά δίσκο.
Με πολλαπλές πιατέλες στοιβαγμένες μέσα σε έναν σκληρό δίσκο, η θεωρητική μέγιστη χωρητικότητα μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω. Για παράδειγμα, ένας σκληρός δίσκος με πέντε πλακέτες, η καθεμία με πυκνότητα περιοχής 2 Tbpsi, θα μπορούσε θεωρητικά να αποθηκεύσει έως και 120 TB δεδομένων.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτά τα θεωρητικά όρια βασίζονται στην τρέχουσα τεχνολογία και ενδέχεται να αλλάξουν καθώς εμφανίζονται νέες τεχνολογίες αποθήκευσης. Για παράδειγμα, τεχνολογίες όπως η μαγνητική καταγραφή με υποβοήθηση θερμότητας (HAMR) και τα μέσα με μοτίβο bit (BPM) έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν σημαντικά την πυκνότητα περιοχής και επομένως το μέγιστο μέγεθος των σκληρών δίσκων στο μέλλον.
Συνοπτικά, με βάση την τρέχουσα τεχνολογία PMR, το θεωρητικό μέγιστο μέγεθος ενός σκληρού δίσκου είναι περίπου 120 TB (υποθέτοντας πέντε πλατφόρμες 3,5 ιντσών με πυκνότητα περιοχής 2 Tbpsi). Ωστόσο, οι εξελίξεις στην τεχνολογία αποθήκευσης ενδέχεται να οδηγήσουν σε ακόμη υψηλότερες χωρητικότητες στο μέλλον.
Πνευματικά δικαιώματα © Γνώση Υπολογιστών Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα